Paradise – How, is my long-term search for a definition of Paradise. In both the world within me and the outside world I have noted the typically human activity of kneading life into a form, with the aim of achieving completeness and freedom. A search that has yielded not only many successes, but has also met with numerous obstacles and defeats.
My quest has become a focal point in my life and my longing is to get a firmer grip on it. In my paradises I explore the boundary between reality and longing, and the blurring of this boundary. During this exploration, I am compressing contrasts into installations and images that are present in the space in a physically conscious manner. I am exploring this idea by switching from a two-dimensional perspective to a three-dimensional one and vice versa, choosing an abstract approach and a minimalist language in terms of shape to emphasize the ‘unattainable’ completeness of paradise. Through the compelling addition of realistic elements I am drawing this ‘unattainable’ completeness into the tangible world.
In the recent past, delays and complete attention during the physical creation process have begun to play an important part. At the same time, my work is gradually undergoing a shift in focus from outwards to inwards. In this I am referring not only to an interior journey, but also a shift towards the mental and intangible.
I aim to continue to further work out the distillation of my search and thoughts about Paradise How. I have a preference for concentrates: I want to free myself from white noise and side-paths to become closer to and more aware of what lies at the core of ‘unattainable’ completeness. It is my aspiration to raise this above merely the awareness of the search. An attempt in this direction is the work 'Self-Portrait as a Lemniscate'.
© Liesbeth Touw 2015
Artist Liesbeth Touw is clearly no advocate of the bombardment of stimuli that we are subjected to every day and that is virtually impossible to avoid - unless we retreat into a closed-off space, far removed from the world around us, such as an artist’s studio or an artist-in-residence position. To Liesbeth Touw, this often presents the perfect solution: self-imposed solitude that enables her to focus all her attention on only one thing. Making a panel, the meditative repetition of applying a layer of paint, sanding, applying more paint and sanding once more, again and again until finally a deeply layered effect has been achieved that is transparent while having a vivid depth of colour, seductive and disengaged from reality. Or ‘playing’ with the objects she makes; shifting them around until an intriguing whole is created that appeals to all your senses. Her endeavours to create an environment that provides you with a refuge from the chaos of everyday life form a constant in her work.
It is the search for paradise that remains a never-ending source of inspiration under the title ‘Paradise How’, but in which paradise continually slips away from her. This is illustrated clearly by her book ‘It Skips Every Time I Touch It’ and the photographs it contains. Surrounded by all the visual static in her everyday environment, Liesbeth Touw is still always able to see beauty and catch a glimpse of paradise. But the photographs appear to be reflections in windows, photographs of idealised advertising shots or photographs of the transience of things. Paradise cannot be grasped: you can continue to move towards it, but as soon as you think you have attained it you have already moved away from it. Like the artist in a video endlessly painting a lemniscate with water, with the dedication of a monk. And still, this may be the closest to paradise a human being can come: caught in a bubble of timelessness, all your attention focused on only one point, forgetting the world around you.
Liesbeth Touw’s Amsterdam studio is located a mere stone’s throw from the metro, a motorway and a waterway, in a multitenant building at the edge of a business park. The building houses creative spirits in a multitude of different disciplines: a composer, photographers, a film maker. You would at first suppose that this is not a place for quiet contemplation, but the minute you close the door behind you, you have entered a different world. The space itself breathes an atmosphere of introspection and serenity, with windows placed so high that all you can see is a bit of the roof and the sky above. The studio gives an orderly, efficient impression. An additional wall can be slid closed, putting you literally in a ‘white cube’. It is a laboratory for being, sitting, reading, thinking and acting, closing yourself off from unwanted stimuli from the outside world. A comparison with RoodNoot, a similar place at the eye of a hurricane, is inevitable. Surrounded by motorways and the built-up environment there still remains one last piece of ‘paradise’, barely able to remain standing amidst the urban chaos on all sides. How will this last parcel of primeval ground sustain itself and form a bastion against visual urban static? Liesbeth Touw will be exploring this question during the manifestation, as part of her long-term search ‘Paradise How’.
© LUCY Text: Carolien de Boer 23-4-2014
Kunstenaar Liesbeth Touw zit duidelijk niet altijd te wachten op het bombardement aan prikkels dat we dagelijks op ons afgevuurd krijgen en vrijwel niet kunnen vermijden. Tenzij we ons terugtrekken in een afgesloten ruimte, weg van de wereld om ons heen, zoals bijvoorbeeld in een atelier of artist in residence plek. Voor Liesbeth Touw is dat vaak een uitkomst, de zelfverkozen eenzaamheid die haar in staat stelt haar aandacht op één ding te richten. Het maken van een paneel, de meditatieve herhaling van het aanbrengen van verf, schuren, het aanbrengen van nog een laag en weer schuren. Net zo lang tot er een diepe gelaagdheid ontstaat. Tegelijkertijd transparant en diep van kleur, verleidelijk en losgezongen van de realiteit. Of het ‘spelen’ met de objecten die ze maakt, het net zo lang schuiven tot er een zinnenprikkelend geheel ontstaat. Haar pogingen om een omgeving te creëren waarin je kan ontsnappen aan de hectiek van alledag, vormen een constante in haar werk.
Het is de zoektocht naar het paradijs die onder de noemer Paradise How een voortdurende inspiratiebron blijft, maar waarin het paradijs haar ook steeds weer ontglipt. Zoals de titel van haar boek ‘It Skips Every Time I Touch It’ en de foto’s er in helder illustreren. Tussen alle visuele ruis in haar dagelijkse omgeving ziet Liesbeth Touw toch altijd schoonheid en paradijselijkheid. Maar de foto’s blijken spiegelingen in ruiten, foto’s van geïdealiseerde reclamefoto’s of foto’s van de vergankelijkheid der dingen. Het paradijs is ongrijpbaar: je kunt er naar toe bewegen, maar als je er denkt te zijn beweeg je er al weer van weg. Zoals de kunstenaar in een film eindeloos met water een lemniscaat schildert, met de toewijding van een monnik. En toch is dat misschien wel het dichtst bij het paradijs dat een mens kan komen: in een bel van tijdloosheid, totaal gefocust op één ding, de wereld om je heen vergetend.
Het atelier van Liesbeth Touw in Amsterdam ligt op een steenworp afstand van de metro, een autoweg en een vaarroute, aan de rand van een bedrijventerrein, in een bedrijvenverzamelgebouw. In het gebouw hebben creatieven van allerlei pluimage hun werkplek, zoals een componist, fotograaf, filmers, een fotograaf etc. Niet echt rustig zou je denken, maar zodra de deur achter je is dichtgevallen bevind je je in een andere wereld. De ruimte is in zich zelf gekeerd en sereen. De ramen zitten zo hoog dat je alleen een stukje dak ziet en de lucht. Het atelier maakt een geordende en efficiënte indruk. En er kan nog een extra wand dichtgeschoven worden, zodat je letterlijk in de ‘white cube’ zit. Het is een laboratorium om te zijn, te zitten, te lezen, te denken en te handelen en je af te sluiten van ongewenste prikkels van buitenaf.
De gelijkenis met RoodNoot, ook zo’n plek in het oog van de orkaan, dringt zich op. Te midden van de snelwegen en bebouwing nog een laatste stukje ‘paradijs’, dat zich maar nauwelijks staande lijkt te houden tussen al dat stedelijk geweld. Hoe kan dit laatste stukje oergrond zich handhaven en een bastion vormen tegen de visuele stedelijke ruis? Liesbeth Touw onderzoekt die vraag tijdens de manifestatie, als onderdeel van haar langere zoektocht Paradise How.
© LUCY Tekst: Carolien de Boer 23-4-2014
Paradise – How is mijn langlopende onderzoek naar een definitie van het Paradijs. In de wereld in en om mij heen bespeur ik de typisch menselijke activiteit om het leven te kneden met als doel compleetheid en vrijheid. Een zoektocht die naast successen ook vol met struikelpartijen en mislukkelingen is. Deze zoektocht houdt mij bezig en mijn verlangen is dan ook om hier grip op te krijgen.
In mijn paradijzen zoek ik de grens tussen werkelijkheid en verlangen en het vervagen van deze grens. Tijdens dit onderzoek comprimeer ik contrasten in installaties en beelden die fysiek bewust in de ruimte aanwezig zijn. Ik onderzoek dit in de omkering van 2 naar 3 dimensionaal en vice versa. Hierbij kies ik voor abstractie en een minimale vormentaal om de onbereikbare compleetheid van het paradijs te benadrukken. Door de dwingende toevoeging van realistische elementen trek ik deze onbereikbare compleetheid naar de tastbare wereld.
Afgelopen tijd zijn vertraging en volle aandacht tijdens het maakproces een belangrijke rol gaan spelen. Tevens is de focus in mijn werk geleidelijk aan het verschuiven van buiten naar binnen. Ik doel zowel op binnenshuis als mentaal en immaterieel.
Het concentraat van mijn zoeken en denken over Paradise How werk ik verder uit. Ik kies voor concentraat; ruis en zijpaden wil ik afschudden om zo dichter en bewuster bij de kern van de onbereikbare compleetheid te komen. Het is mijn streven om dit boven het louter bewustzijn van de zoektocht uit te tillen. Een poging hiertoe is het werk 'Self Portrait as a Lemniscate'.
© Liesbeth Touw 2015
Work
